GRÝLUKVÆÐI

Vestfirska skáldið Eggert Ólafsson frá Svefneyjum samdi geggjað kvæði um Grýlu sem hann kallar einfaldlega Grýlukvæði og hér kemur tröllkonan umtalaða Grýla:

GRÝLUKVÆÐI 

Hér er komin hún Grýla,

sem gull-leysin mól,

:,: hún er að urra' og ýla,

því af henni :,: kól.

 

Hún er að urra' og ýla,

því ein loppan fraus,

:,: þrjár hefur hún eftir,

en það ég ei :,: kaus.

 

Þrjár hefur hún heilar

og hlakkar sem örn;

:,: hún ætlar að hremma

þau íslensku :,: börn.

 

Það er hann Skúti Marðarsson,

hann svarði við það,

:,: að hennar skyldi' hann hyskið

höggva niður í :,: spað.

 

Að hann skyldi brytja það

og borða við saup;

:,: heyrði það hún Grýla

og hélt það væri :,: raup.

 

Heyrði það hún Grýla

og gretti sitt trýn:

:,: ekki munu þeir gráklæddu

leggja til :,: mín.

 

Settust að henni dísir

og sálguðu' henni þar;

:,: hróðugur var hann Skúti

og hálf-kenndur :,: var.

 

Þá mælti þá Tuga-sonur,

tyrrinn og blár;

:,: koma munu þau Grýlu-börn

til Íslands í :,: ár.

 

Koma munu þau Grýlu-börn

og kveða við dans:

:,: kyrjum við hann Skúta

og kumpána :,: hans!

 

Glöð urðu þau Grýlu-börn

og gengu af stað:

:,: aldrei skal þeim Íslendingum

eira við :,: það.

 

Ekki skal þeim Íslendingum

ævin verða löng:

:,: margan heyrða' eg óvætt,

sem undir það :,: söng.

 

Margan heyrða' eg annan,

sem undir tók þau hljóð:

:,: nú mun ei þeim íslensku

ævin verða :,: góð!

 

Afturgengin Grýla

gægist yfir mar;

:,: ekki verður hún börnunum

betri' en hún :,: var